غيرخانوادگي ترين فيلم سينمايي ساخته شده بعد از انقلاب در حالي بدون درجه بندي سني بر پرده نوروزي سينماهاي كشور اكران شده است كه مسوولان اجرايي و فرهنگي كشور از لزوم ايجاد فضاي فرهنگي و آشتي دوباره خانواده ها با سينما صحبت مي كنند.

الف در يادداشتي با عنوان "تسويه حساب با مردان خياباني در حضور خانواده " درباره فيلم "تسويه حساب " ساخته تازه از بند توقيف رهانيده شده تهمينه ميلاني، نوشت: "تسويه حساب "، ساخته نسبتا خوب تهمينه ميلاني فيلمي است آسيب شناسانه درباره بزه هاي اجتماعي كه مي كوشد به مسايل مرتبط با زنان خياباني، دختران فراري، مردان متقاضي سكس در محيطي فراتر از چارچوب خانواده و ... بپردازد. فيلم با نگاهي درمانگر و البته در بسياري از اوقات شعارگونه و فمينيستي تلاش مي كند دردهاي زنان خياباني و ظلمي كه قشر مردان ويژه اتومبيل سوار و حتي جامعه بر زنان ويژه روا مي دارند را به تصوير كشد.
اما آنچه فراتر از خود فيلم و محتواي آن به شدت بر نمايش عمومي آن سنگيني مي كند، نمايش آن بدون كوچكترين درجه بندي سني است. كافي است يكبار با يا بدون خانواده به تماشاي فيلم برويد تا عرق شرم پدران و مادراني را ببينيد كه از همراه كردن دختر و پسر 10-12 ساله خود براي تماشاي فيلم به شدت احساس پشيماني مي كنند.
مسوولان سينمايي و فرهنگي كشور در حالي به كرات از قهر مردم از سينماي غيرخانوادگي دوران موسوم به اصلاحات گلايه كرده و اعلام كرده اند تلاش مي كنند سينما را براي آشتي دوباره خانواده ها با سينما و خانوادگي تر كردن فيلم ها آماده كنند كه تسويه حساب زنانه تهمينه ميلاني با مردان خياباني به صحنه قهر خانواده ها از سينما تبديل شده است.
انگيزه و اراده پشت اكران بدون درجه بندي چنين فيلم هايي، چه انگيزه اي سياسي و براي ترسيم فضاي باز و سهل گيرانه از سياست هاي سينمايي دولت باشد و چه صنفي - مالي، براي جلوگيري از كاستن از فروش فيلم، در هر حال نه اخلاقي است و نه حرفه اي. اخلاقي نيست چرا كه به قهر خانواده ها از سينماها خواهد انجاميد و حرفه اي نيست چراكه در ميان مدت و بلندمدت به كاهش فروش ساير فيلم ها خواهد انجاميد.
مشخص نيست آيا جناب وزير فرهنگ و ارشاد و مسوول سينمايي اين وزارت خانه حاضرند پسر و دختر زير 15 سال خود را همراه خود به تماشاي چنين فيلم هايي ببرند يا اين مسئله را فقط براي ديگر خانواده ها مي پسندند؟
چاره كار صد البته در توقيف نيست. بسياري از اوقات فيلمهاي اينچنيني را مي توان با درجه بندي مناسب مخاطب به روي اكران فرستاد كه هم تهيه كننده فيلم متضرر نشود و هم كارگردان و نويسنده اگر قصد درمانگرانه اي داشته باشند، به مقصود برسند و هم نمايش عمومي فيلم تاثير منفي بر روي خانواده ها نداشته باشد.